Poezyje – to zbiór wierszy o charakterze melancholijno-lirycznym (sonety, liryki, panegiryki na cześć wsi i przyrody, ale i wybitnych postaci historycznych np. L. Rydla (Elegia). Twórczość ta mieści się w formule młodopolskiej, ale i elementy romantyzmu są w niej licznie obecne. Ukazuje świat, który przepadł bezpowrotnie i już nigdy nie wróci, a jedynie można go spotkać w tej poezji i przywołać z przeszłości do bytu. Stanowi pewien ciąg utworów w literaturze polskiej ostatniego stulecie, pomimo różnych zawirowań historycznych, ukazujący specyfikę i osobliwości literatury rodzimej na tle światowej kultury literackiej. Podejmuje i dyskutuje uniwersalny problem sensu życia człowieka w świecie oraz rolę losu i Opatrzności przy jego urzeczywistnianiu. Autor poniekąd ukazuje polską wersję przysłowiowych Cierpień młodego Wertera J.W. Goethego w rodzimej oprawie duchowej, związanej ze specyfiką rozbiorową i porozbiorową kultury Polski w Europie, ale i polskim katolicyzmem.
Antoni Waśkowski – to wybitny twórca przełomu XIX wieku i I.połowy XX wieku, poeta, dramatopisarz, malarz, związany z Krakowem, spokrewniony ze St. Wyspiańskim, który wywarł wpływ na jego horyzonty działań artystycznych. Był również po wojnie współzałożycielem ZLP i wielu inicjatyw artystycznych.
Sądzę, że powtórne wydanie tych dwóch tomów poezji jest uzasadnione, bo szybki rozwój kultury i nacisk ponowoczesności fragmentaryzują dzieje naszej świadomości kulturowej, a w rezultacie prowadzą do jej rozpadu i wynaturzeń, czego przykładem jest wiele ekscesów o charakterze nacjonalistycznym, zaprzeczającym idei dobrze pojętego patriotyzmu zarówno na szczytach władzy, ale i wśród obywateli.
prof. dr hab. Ignacy S. Fiut